Rozdział 23

Rano obudziłam się wtulona w Mario i ze strasznym bólem głowy. Gdzie Ewka? Jak ja się dostałam do swojego pokoju? Co tu robi Mario? Wygramoliłam się z łóżka i poszłam do łazienki po jakieś tabletki. Wzięłam też dla chłopaka. Wiedziałam, że też będzie mieć strasznego kaca. Wracając do łóżka wzięłam z szafki jeszcze 2 szklanki i butelkę wody. Niestety kopnęłam w krzesło, a to przewróciło się budząc Mario.

- przepraszam, nie chciałam – powiedziałam dając mu tabletki

- co to?

-tabletki

-po co mi to?

- na ból głowy

-ale mnie głowa nie boli

-jak to nie? Przecież tyle wczoraj wypiłeś, a ja tylko parę drinków i popatrz jak wyglądam

- nie wypiłem, aż tak dużo

- w takim razie wytłumacz mi jak znalazłam się w pokoju i gdzie jest Ewka

-do pokoju przyprowadziłem Cię ja. Kiedy leżałaś już w łóżku chciałem wyjść, ale mi nie pozwoliłaś bo „porwą cię potwory”. A na pytanie gdzie jest Ewka nie mogę Ci opowiedzieć. Pewnie jest w moim pokoju.

-dziękuję, ale mógłbyś jeszcze sprawdzić gdzie jest Ewka?

-dla ciebie wszystko – Mario wrócił po kwadransie – twojej przyjaciółce nic nie jest. Chociaż nie. Jest – zaczął się śmiać

- co jej jest?

- spokojnie. Ma tylko większego kaca od ciebie

- to jest takie śmieszne?

-no jest, ale nie to mnie tak śmieszy. Śmieszy mnie widok leżącej Ewy w łóżku i chłopaków którzy wokół niej skaczą i donoszą wszystko czego tylko zapragnie. No i wygląda na to, że będę musiał przeprowadzić się do ciebie.

- obstawiam, że Ewka zajęła twoje łóżko

-mhmmm...

leżałam w łóżku do południa. Mario cały czas był przy mnie. Gdy poczułam się lepiej poszliśmy zjeść obiad. Na stołówce spotkaliśmy Marco i Mo.

-no popatrz nasz Oliwia już zdrowa

-powiedzmy. Gdzie Ewa i Sven?

-Ewka umiera a Bender bawi się w kochającego tatusia

- to znaczy?

- zachowuje się jakby ona była jego jedyną córeczką

-kochającego tatusia to będzie miała jak nasi rodzice wrócą

- nie będzie chyba aż tak źle

-oj uwierz mi, że będzie gorzej

Zjadłam obiad i poszłam odwiedzić moją przyjaciółkę. Nie wyglądała najlepiej. Muszę przyznać, że Sven rzeczywiście zajmował się nią jakby była jego córką. Nawet śmiesznie to wyglądało. Nie mogłam jednak się z niej śmiać przecież sama parę godzin temu tak wyglądałam. Tylko że mną opiekował się Goetze. Swoją drogą jak to możliwe, że oni tyle wypili i nic im nie jest.

- pięknie się urządziłaś. Musisz się szybko ogarnąć. Wstawaj idziemy.

-gdzie?

-jak to gdzie? Do naszego pokoju. Musimy z ciebie zrobić kogoś na kogo można patrzeć.

-dzięki za pocieszenie, ale ja się nigdzie nie ruszam.

-jak to się nie ruszasz?

-nie mam siły iść do naszego pokoju

-jesteś tego w 100% pewna?

-tak. Nie interesuje mnie już co powiedzą moi rodzice. Ja już chcę umrzeć

-dobra to ty sobie umieraj, a ty Mario wiesz co robić.

-yyy...mam wziąć ją na ręce i zanieść do waszego pokoju?

-nie. Masz zbierać swoje rzeczy i zanieść je do NASZEGO pokoju.

-naszego?

-no tak. Twojego i mojego.

-uuu...trzeba było powiedzieć, że mamy wam udostępnić pokój na noc, a nie od razy koleżankę z pokoju wywalać – powiedział Reus

-Oliwiaaa? Ty tak na serio? - zapytała mnie Ewa po polsku

-tak

-ja tam się wtrącać nie będę w twoje życie, ale ty chodzi o mnie. Chcesz mnie zostawić z tym debilem na resztę wakacji?

-dasz radę

-a jak się z nim mam dogadywać? Przecież ja nie znam niemieckiego

-będziesz się dogadywać tak jak do tej pory. Po angielsku.

-niech ci będzie, ale uważaj na siebie

- ja zawsze na siebie uważam

-jestem spakowany – krzyknął Mario – możemy iść – gdy dotarliśmy do pokoju 514 Goetze rzucił w kąt swoją walizką i zaczął mnie całować. Odepchnęłam go.

-pomóż mi spakować rzeczy Ewki

-jasne. Dlaczego to zrobiłaś?

-co zrobiłam?

-no zabrałaś mnie do siebie

-sama nie wiem

-jak to nie wiesz?

-może zrobiłam to tylko dlatego, że wakacje wiecznie trwać nie będę. Za kilka dni ja wrócę do Wrocławia, a ty do Dortmundu. Nie wiadomo kiedy znowu się spotkamy

-jak to nie nie wiadomo? Przeprowadzasz się do mnie

-Marioo...

-co Mario? To nie taki głupi pomysł. Moi rodzice się ucieszą

-a moi nie zgodzą

-zaraz nie zgodzą. Jak ja z nimi pogadam to się od razu zgodzą

-nie!!

-dlaczego?

-oni nie zrozumieją

-czego? Tego że się kochamy i chcemy być razem?

-Nie, tego że taki chłopak jak ty może zakochać się w takiej dziewczynie jak ja

-jakiej dziewczynie?

-zwykłej

-ty nie jesteś zwykła. Jesteś najlepsza i tylko moja. Kocham cię – pocałował mnie

Spakowaliśmy rzeczy Ewy i zanieśliśmy je do jej nowego pokoju. Wyglądała już trochę lepiej. Nie leżała już na łóżku, a na nim siedziała. Postanowiłam zrobić z nią porządek. Nie chciałam mieć problemów przez to, że piłyśmy alkohol pod nieobecność rodziców. Często chodziłyśmy do klubów kiedy nasi rodzice byli w jakieś podróży służbowej. Owszem czasem był mały kac, ale nigdy nie taki. W czasie kiedy moja przyjaciółka brała prysznic ja wzięłam się za rozpakowywanie jej rzeczy. Około 19.00 wyszłyśmy przed bramę hotelu, aby powitać naszych opiekunów.

- ooo...patrzcie kto przyszedł nas powitać – krzyknął tata wychodząc z autobusu

- to co robimy dzisiaj wieczorem – zapytałam

- my idziemy z naszym nowym kolegą do baru, a wy do łóżka

- czyli kolego ważniejszy od córek

- kolego jutro wyjeżdża, a my chcemy poznać jego żonę

- to żona na wycieczce nie była?

- została z córką w hotelu

- niech wam będzie. To wy idźcie się dobrze bawić, a my wracamy do pokoju

Ja oczywiście do swojego pokoju wróciłam, ale Ewka już nie bardzo. Gdy weszłam do pokoju mój chłopak leżał na łóżku i przełączał programy telewizyjne.

- nareszcie przyszłaś – podszedł i pocałował mnie w policzek – tęskniłem

- to co dzisiaj robimy? - zapytał

- minibarki już uzupełnione.

- nie ma mowy. Nie mam zamiaru znowu umierać. Idziemy spać

- tylko nie spać. Dopiero 21.33

- to co proponujesz?

- spacer brzegiem morza?

- podoba mi się ten pomysł

Chyba 3 godziny chodziliśmy po plaży. Jeżeli tylko można nazwać to chodzeniem. Po pokoju wróciłam cała przemoczona. Wzięłam szybki prysznic i od razu zasnęłam.